Muziek
Al heel vroeg kreeg muziek een plaats in mijn leven. Mijn moeder speelde piano en om steeds beter te kunnen spelen had zij les van de concert-pianiste Caroline Rosa Elisabeth (Lien) Cocheret – Lelyveld. Mijn moeder had een druk en geangaeerd sociaal leven en beklede verschillende bestuursfuncties, waardoor zij ook vaker ‘s avonds van huis moest. Als ik ‘s avonds als kleine jongen in mijn bed lag en ik hoorde mijn moeder op de piano oefenen, dan wist ik dat moeder thuis was, dan was alles goed en sliep ik vredig in.
Ook ik ontkwam er niet aan om mij actief met muziek bezig te houden. Dat behoorde bij mijn opvoeding: Tijdens de lagere schoolperiode kreeg ik al les op de blokfluit. Mijn jeugd was niet gemakkelijk en ik werd gaandeweg meer en meer opstandig. Bij dat rebelachtige gedrag paste mijn verlangen om trompet te gaan spelen. Mijn ouders steunde deze wens niet omdat zij meenden dat trompettisten de neiging hadden om verzijld te raken in het milieu van drank, drugs en roken. In plaats van trompetles kreeg ik les op de dwarsfluit. Ik las als opgroeiende jongen graag. Ik had daarbij twee jeugdboeken over muziek. Het ene boek was over het leven van Johann Sebatian Bach, het andere – met de titel ‘Eroica’ – ging over het leven van Ludwig van Beethoven. Beethoven. Bij de muziek van Beethoven en vooral zijn derde symfonie en zijn vijfde piano-concert voelde ik mij het meest betrokken. De martiale klanken van deze twee composities vertolkten voor mij mijn vaak opgekropte en opstandige gevoelens. Muziek van Wolfgang Amadeus Mozart harmonieerde daarentegen beter bij de rustige en vredige kanten van mijn gevoelsspectrum. Op de middelbare school werd mijn belangstelling voor de klassieke muziek verder gewekt door de gepassioneerde en hoogst leerzame lessen van de componiste Saar Bessem, die als muziekdocente ons vertelde over structuren van symfonien en solo-concerten, alsmede over het leven en werken van componisten.
In mijn familie was militair een vreemd begrip. Noch van mijn vaderskant, noch van mijn moederskant was er sprake van een militaire traditie. Mijn vader vond daarom als rechtgeaarde Rotterdammer en verbonden met de Holland Amerika Lijn, dat ik bij voorkeur mijn diensttijd bij de Koninklijke Marine zou kunnen vervullen. Tijdens de selectie voor reserve-officieren van de Koninklijke Marine viel ik echter buiten de boot. Aansluitend aan mijn studietijd moest ik opkomen bij de het wapen der Cavalerie en werd – na een korte recrutentijd – geselecteerd voor de School Reserve-officieren der Cavalerie (SROC) op de Willem III-kazerne te Amersfoort.
Tijdens de eerste periode op de SROC lag het zwaartepunt van de opleiding vooral op lichamelijke vaardigheden en uithoudingsvermogen. Daarbij stak ik – als wat zwaarlijvige oudere, die het studentenleven met volle teugen had genoten, aanmerkelijk ongunstiger af ten opzichte van de jongeren, die net de middelbare schooltijd achter de rug hadden. Na een rondje over de hindernisbaan met volle bepakking lag ik aanmechtend hijgend op mijn brits een beetje dood te gaan. Naast het gebouw van de SROC was het repetitielokaal van het Trompetterkorps der Cavalerie. Op het moment dat ik de opwekkende martiale klanken van de Huzarenmars of het Ajun, Ajun in die hoge klapperboom hoorde spelen, werden mijn levensgeesten weer gewekt en voelde ik mijn energie terugkomen. Die muziek heeft een magische revitaliserende werking; zo voelde ik dat.
Tijdens mijn diensttijd (1964/1965) heb ik vele optredens van het Trompetterkorps meegemaakt en telkens heb ik ervaren welk een opwekkende kracht een goed gespeelde mars kan oproepen. Aan het einde van mijn diensttijd wilde ik – als herinnering – een grammofoonplaat kopen met de Cavaleriemuziek, die mij twaalf maanden in het Duitse Hohne begeleid had. Ik ving bot. Nederlandse Cavaleriemuziek was nergens op de plaat verkrijgbaar, noch de muziek van andere Nederlandse krijgsmachtonderdelen, -wapens of -dienstvakken. Dat verbaasde mij zeer, want kwamen er niet duizende mensen jaarlijks luisteren naar de Taptoe Delft? Er moest een markt zijn voor een grammofoonplaat met Nederlandse militaire muziek. Het idee liet mij niet meer los. Toen – tienjaar nadat ik Hare Majesteit wapenrok had verwisseld voor een driedelig grijs pak met regimentsdas – het slotsignaal taptoe voor Taptoe Delft geklonken had en het er even naar uitzag dat dit militaire muziekfestijn nooit meer zou terugkeren, nam ik de kans waar om mijn idee voor het uitgeven van een LP met Nederlandse militaire muziek te realiseren.
Ik nam contact op met de Legervoorlichtingsdienst en met de Inspectie Militaire Muziek van de Krijgsmacht. Hun reactie was sceptisch en niet stimulerend, maar toen ik contact kreeg mdet de dirigent van de Marinierskapel, de majoor Joop Laro, sloeg de vlam in de pan. In Laro had ik een vaderlijke strijdmakker gevonden en samen smeden wij het plan om de Nederlandse militaire muziek op de plaat te zetten. Het resultaat was de dubbel LP ‘Nedrelandsde Militaire Marsen`, die in 1975 op de markt kwam. Het succes was zo groot dat daarna nog de dubbel LP’s: ‘Getrokken en Bereden, Heden en Verleden’, ‘Hollands Vlag, je bent mijn glorie`, en ‘Madjoe’ geproduceerd werden. Op enkel LP’s verschenen:: ‘De Garde’, ‘Les delices du Bois’, ‘Wapenbroeders neerlands zonen’ , ‘Onverveerde Vaart”en ‘Grenadier’, alsmede de live-opgenomen LP’s Taptoe ’80, ’81, ’82. `83. ’84, ’85 en Taptoe 50 jaar. Niet alleen door het uitbrengen van geluidsdragers, maar ook als auteur van de boeken ‘Waltzing on the Waves’, ‘Muziek te Paard’ en een biografie over het leven van de kolonel Johannes Petrus Laro (Defilé 2021) zijn vruchten van mijn belangstelling voor de muziek, waarbij de militaire muziek een bijzondere plaats inneemt.
Toch is het niet alleen de militaire muziek die mij boeit en die ik graag hoor. Klassieke muziek, Jazz, zigeunermuziek en de volksmuziek uit Bayern, Südtirol en Egerländer kunnen mij ook beroeren en mijn oren strelen. Ik ben een muzikale omnivoor
J. P. Laro
0000 Bartolomé Pérez Casas
Adolphe Sax
Abschied der Gladiatoren
